Raz boli serce, raz dziuka w głowie
Łamią ramiona, drętwieją nogi
Może to zbliża się koniec srogi?
Aby polepszyć stan swego ciała
Do sanatorium więc pojechała.
Podróż pociągiem, stacja gdzieś w kraju
Wszystko zaczęło się kiedyś w maju.
Tam do lecznicy prędko dotarła
Czynić zabiegi, by nie umarła.
W małym pokoju łóżko jej dano
Z lekarzem spotkać się miała rano.
Ten nic nie badał, nawet nie stukał
Widział po oczach, a to ci sztuka.
Zapisał w karcie siedem zabiegów
Tak się rozpoczął jej etap biegów.
Sale, godziny ciągle sprawdzała
I w tym kieracie nie była sama.
Chora od nogi, co z nią gadała
Chociaż o kulach , lecz też biegała.
I choć zmęczona czasami była
W cuda zabiegów ciągle wierzyła.
Siedząc w brezencie, na twardym tronie
Ciało kąpała na sucho w ozonie.
Potem na plecy kładli jej asfalt
Taka gorąca była to pasta.
W wannie swe ciało w bąblach pławiła
Prądy, lasery, aż było miło.
Tu coś piszczało, gdzie indziej pika
Zawsze płynęła cicha muzyka.
I pełny relaks, spokój ogarnia
Chociaż czasami była męczarnia.
Bo masażysta tak się zasadził
Że jej napięcia prędko wygładził.
Zawsze wieczorem zdrowie wracało
Tańcom, zabawom było wciąż mało.
Tak trzy tygodnie minęły jak dni
że, o sanatorium ona znów śni.
SWietne rewelka 
